Per la Fenèstra.

La professora donèt l'incipit d'una novèla tirada de Vidas & Engranatges de Florian Vernet. Ne caliá escribir la seguida. Aquí lo tèxt:

Per la fenèstra

Dormissi pas gaire, e coma dormissi pas, velhi. Despuèi que soi separat de Verò, e mai despuèi plan de temps abans cal dire. Sosqui tròp, vaquí. Dins la jornada, al burèu, arribi a me'n sortir, i a totjorn quicòm a faire, qualqu'un que te parla, un eveniment a comentar, quicòm qu'arriba. Lo ser, aquí lo problèma. A la debuta, legissiái: o puslèu, me forçavi a legir. Dins totas aquestas annadas passadas amb Verò, o aviái gaireben doblidat, aviái pas léser, m'ocupava de longa e calía sortir, anar al cinemà, a un concèrt, a una conferéncia. Èra acrò a las conferéncias, Verò, se voliá cultivar aital, pensi, e ieu seguissiái. E puèi la tele. Arte, los debats e las emissions culturalas mai.
Ara, la tele la gaiti pas pus. De tot biais, fa plan sièis meses qu'es desmargada. A passadas, l'aluqui, l'ecran es plen de nèu, cap de son ne sortís pas, mas aquò me fa companhia. Los libres, eles, me tomban de las mans. Ai pas enveja de passejar, de veire de mond tanpauc. Sabi plan que me caldriá reagir. Soi pas vièlh, pòdi tornar començar, me trapar una amiga, veire de collègas celibataris, faire d'espòrt. Francament, sonque l'idèa me confla. Soi pas malaürós, vos o anessètz pas figurar, depressiu tanpauc. Me'n foti pas de tot. Cresi que ma vida m'interessa pas pro. Pel moment. E ne soi a me demandar se m'a agut interessat un jorn a de bon. En cambi, badi.
Ara qu'es l'estiu, me meti en fenèstra e aquí, d'oradas. Gaita que gaitaràs las tièras dels teulats dels immòbles de l'autre band de la carrièra. Lo cèl, las antenas, las torres del centre de la vila alai. Escoti lo brich que monta de l'autorota a un cinquantenat de mètres de l'immòble, gaiti las veituras que passan, e las gents sul trepador, debàs. M'agrada mai que non pas la tele. Me preni una caneta, o doas, e laissi passar lo temps, laissi lo calabrun s'installar las lampas e los neons s'alucar dins la carrièra e dins los apartaments. Fumi de cigarretas, me colqui quand me sentissi enquilosat, o anesteziat.
Dins l'immòble d'en fàcia, capita que veja de mond que passan dins lors apartaments, que sopan, que gaitan la tele. E los mainats que fan de roller sul trepador, los joves que charran alentorn d'un qu'a un booster, las filhas que passejan, un saqueton de supermercat que lo vent s'empòrta e que finís pegat a la grilha del toat.
Just en fàcia, mas a l'estatge en dejós, un pauc en contrabàs donc, ai remarcat, una fenèstra qu'es tampada dins la jornada. A jorn falit, se dobrís.

Florian VERNET, Vidas & Engranatges, IEO edicions, 2004