La Vaca que guecheja

Clicatz sus la benda dessenhada per poder legir

Un conte - Per LR, L2 non especialista.

Un còp èra dins lo Bòsc Grand, al País dels contes de fadas, una joiosa banda de farfadets. Pensavan pas que de s'amusar, getant de sòrts per çai e per aquí sus tot çò que vesián. Mas èra pas tant amusant pel mond que li arribava aquò. O... èra pas ben missant, mas tre que rescontravan un gat, lo cambiavan en granhòta, un esquiròl en randoleta o una tortora en miraga. Aquò veniá desagradiu e perturbava la suavetat legendària del bòsc.
Un jorn que, coma de costuma, nòstres joioses gripets se passejavan, passèron davant la dintrada d'un trauc bandat que banhava dins l'escur lo pus total.
- Brrrr! faguèt un dels farfadets . Aqueste endrech es sinistre.
- Perque dintram pas per veire? ditz un autre.
- Segur que non! I fa ben tròp escur! Respondon los autres en còr.
- Al mens, suggeriguèt un d'entre eles, cambiem-nos en moscas! Seriam mens visibles e podriam fugir mai aisidament en cas de perilh.
Dins aqueste moment, a l'interior de la cauna, lusisson dos enòrmes uèlhs jaunes que semblavan de los agachar marridament.
- Oaaaa! Cridèron los farfadets, fugissent de pertot.
Quauques desenas de metres mai luènh, s'acampèron e decidiguèron doncas de se cambiar en moscas. Un pichòt eissam de moscas dintrèt dins la cauna misteriosa. Mas a pena dintrats que lo brancum enrodant la dintrada , se barrèron darrièr eles, los empachant de poder sortir. Còp-sec, l'ocupant del luòc pipèt las moscas unas aprèp las autras.
- Ajuda! Glob...
- Al secors! Glob...
A ieu! GLob, glob glob
Quand demorèt una sola mosca, una doça lum esclairèt la caforna. Mostrèt un chòt gigant. De sos uèlhs grands e jaunes, fixèt la darrièra mosca e li diguèt:
- "A, a , a! A mon torn de rire, vilans farçaires! Vos remembratz de ieu? Soi la paure boscassièr qu'avètz cambiat en chòt la prima passada. Per çò qu'es de tu, mosca ridicula, sabi qual sès, e t'ai daissat la vida salvada unicament per que me tornes mon aparéncia d'òme. Tre que m'auràs promés aquò, alara desliurarai tos amics.
- Bzzzz! D'acòrdi, Monsen lo chòt, heu! Boscassièr. Perdon, vòli dire Boscassièr.
La mosca tòrna venir farfadet e lo chòt dobrís son bec daissant sortir las autras moscas que, a lor torn, tòrnan venir farfadets.
Coma promés, los pihcòts gripets prononcièron la formula magica. Sul còp, lo chòt se cambièt en boscassièr qu'agachèt marridament.
- Desencusatz-nos Monsen lo boscassièr. La leiçon que venètz de nos donar nos a fach comprene nòstras errors. Prometam de pus jamai tornar començar e de daissar la Natura coma es.
Lo boscassièr tornèt a la civilizacion per tornar prene son mestièr. Apuèi qualques tempses, amb sa granda pigassa, se metèt davant un grand garric que se preparèt a copar. Al moment de tustar l'arbre, se ravisèt, somriguèt e pausèt sa pigassa al pè del garric. Veniá de comprene que l'òme tampauc a pas lo drech de modificar la Natura.

Text - per CV , L2 non especialista

Es lo matin. Un aire caud bufa sus lo campestre. La prima es doça aquesta annada. Va caminar a l'entorn del lac del Salagou. Lo Païsatge es vertadièrament polit, aquesta terra roja, la rufa, que trasvira l'aiga blava en una color roge escur. Lo cèl es blau clar, tant clar coma una pintura. De còps, agachar aqueste païsatge li talha la respiracion. Aquesta tèrra es sa region, sa vida, çò que li permet d'èsser en vida. Tot dins aquesta pintura se completa per crear una armonia. Es lo matin e es una jornada coma las autras, magnifica.

Sòmi - per Julian e Matilda L1

Sòmi

Sòmii cada nuèch d'un mond melhor
Sòmii de jòia, de rires, e pas pus de plors
M'escapi indolent dins un païsatge quimeric
Tornam pas faire l'istòria, mas me daissi creire en un mond utopic.

Lo pessimism ambient desgruna nòstra existéncia
Creire en mos sòmis es doncas un acte de resisténcia
M'aluènhi del quotidian e de totas sas ardors
Vesi lo mond negre e blanc alara assagi de pantalhar en colors.

Pantaissi talament que ne perdi la somiada
La frustracion es granda tre la solelhada
Aprofièchi dels moments ont doblidi mos problèmas
Que la vida vidanta se debana sus un camp de crisantèmas.

Un poèta diguèt que la Terra es blava coma un irange
Es la frucha del pecat perque i a mai de dracs que d'àngels
Nos aprenon a se batre, se carpinhar, s'asirar
Nòstra libertat declina, es lo sòmi que nos vòlon desraubar.