Sòmi - per Julian e Matilda L1

Sòmi

Sòmii cada nuèch d'un mond melhor
Sòmii de jòia, de rires, e pas pus de plors
M'escapi indolent dins un païsatge quimeric
Tornam pas faire l'istòria, mas me daissi creire en un mond utopic.

Lo pessimism ambient desgruna nòstra existéncia
Creire en mos sòmis es doncas un acte de resisténcia
M'aluènhi del quotidian e de totas sas ardors
Vesi lo mond negre e blanc alara assagi de pantalhar en colors.

Pantaissi talament que ne perdi la somiada
La frustracion es granda tre la solelhada
Aprofièchi dels moments ont doblidi mos problèmas
Que la vida vidanta se debana sus un camp de crisantèmas.

Un poèta diguèt que la Terra es blava coma un irange
Es la frucha del pecat perque i a mai de dracs que d'àngels
Nos aprenon a se batre, se carpinhar, s'asirar
Nòstra libertat declina, es lo sòmi que nos vòlon desraubar.

Lo polet rostit - per Julian, L1

Robèrt èra lo pus bèl polet de tota la polalha. Èra fòrt, intelligent, esportiu e totas las galinas èran enamoradas d'el. Fasiá lo fin davant totes los autres, èra coma una legenda viva.
Un jorn, Robèrt faguèt d'alterofilia per mostrar a tot lo mond sos muscles. Un autre còp, faguèt de natacion dins lo ferrat d'aiga. Mas li mancava quicòm, quicòm d'indispensable per acabar son estil: un bronzatge de celebritat.
Lo melhor amic de Robèrt se sona Pascal, un autre polet simpatic mas pas gaire intelligent. Pascal volguèt ajudar son amic per qu'aguèsse un polit bronzatge.
Quand lo païsan dintrèt dins lo galinièr, Pascal butèt Robèrt dins sas cambas per lo causir a el. Aital, Robèrt foguèt plan polit e subretot plan bronzat davant un fum de mond pel repais de la dimenjada.

Per la Fenèstra seguida - per Julian

Seguida del tèxt « Per la fenèstra » per Julian

Es un òme que viu dins aqueste apartament. Cada ser lo vesi perque demòra cinc pichonas minutas a fintar quand dubrís la fenèstra. Sembla pro fatigat. Pòrta encara sos vestits de trabalh, me sembla que dèu èsser dins lo bastiment. Manja un tròç de pan amb de salçissa, fuma la mitat d’une cigarreta puèi desapareis, lo vesi pas pus…Enfin si, lo vesi.

L’òme aluca totjorn una pichona lampa que lusís plan fòrt. E a partir d’aqueste moment, assisti a un vertadièr espectacle. Las ombras dels moviments del tipe fan espelir mon imaginari. Me pausi tot un fais de questions sus çò que podriá far l’òme. Los moviments de sas mans semblan fòrça meticuloses e plan precís. Es una mena de ritual ont lo drech a l’error existís pas.

Totes los sers agachi aquel estranh fenomèn. De còps vòli saber de que fa l’òme, de còps me’n foti. Mas ma curiositat es talament fòrta que me languissi pas de fintar en fàcia.

Al cap de dos meses, a la fin de l’estiu, vesiài ben que l’òme èra sul pic d’acabar çò que fasiá maquinalament totas las nuèches. Lo lendeman, l’òme s’aprochava de la fenèstra e pausava un magnific batèu de fusta. Lo mistèri foguèt levat, aquel òme avià una passion : far de maquetas.