Per la fenèstra, seguida
Fa qualques jorns qu'ai remarcat aquò, e dempuèi me pausi cada ser a ma fenèstra per observar çò que se passa dins aquel apartament. Es tot lo temps la meteissa causa. Tre que lo solelh se colca, jamai abans, o que la luminositat defòra a baissat ; una femna dubrís los contravents. Una femna d’un quarantenat d’annadas, pichona e rossèla.. Dèu èsser la maire de la familha que viu aquí.
De ma fenèstra vesi tot çò que se passa, cada accion, cada moviment. Totes los sers dempuèi cinc jorns espèri aquel moment per veire se será la meteissa scena que la velha, mas subretot per compréner perque tot aquò. Ara sabi. Vos vau contar çò que vesi. La femna dubrís la fenèstra, vesi son filh, vestit d’una blòda blanca d’espital s’aprochar e qu’agacha defòra pendent au mens un quart d’ora. Son agach, lo compreni. Pareis qu’aqueste moment es lo sol contact qu'a amb l’exterior. Puèi, i a l’infirmièra qu’arriba, a nòu oras, totjorn ! Li fa mantunas injeccions e li balha totas menas de potingas o sabi pas qué. Lo dròlle demòra colcat un moment puèi tòrna a la fenèstra e admira lo paisatge, las estèlas, los joves que jògan e que se fan cridar per lors maires quand es ora d’anar al lièch.
Ièr, ai parlat amb lo portièr. Li ai demandat cossí se sonavan los que vivián al quatren estatge, e m’a respondut « ah los de l’enfant de la Luna, son los Fabres ». Sul moment ai pas comprés, puèi ai fach de recèrcas e comprenguèri. Aquel enfant es malaut ; pòt pas s’expausar a la lutz del solelh.
Quicòm me sarra lo còr. Ieu, sortissi pas jamai perque ai pas enveja ; el sortís pas jamai perque pòt pas, e podrá pas jamai !! Una mena de vergonha m’envasís. Ara compreni que me cal pas aver de regrets nimai de nostalgia, e que me cal aprofechar de la vida.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada