Seguida del tèxt « Per la fenèstra » per Julian
Es un òme que viu dins aqueste apartament. Cada ser lo vesi perque demòra cinc pichonas minutas a fintar quand dubrís la fenèstra. Sembla pro fatigat. Pòrta encara sos vestits de trabalh, me sembla que dèu èsser dins lo bastiment. Manja un tròç de pan amb de salçissa, fuma la mitat d’une cigarreta puèi desapareis, lo vesi pas pus…Enfin si, lo vesi.
L’òme aluca totjorn una pichona lampa que lusís plan fòrt. E a partir d’aqueste moment, assisti a un vertadièr espectacle. Las ombras dels moviments del tipe fan espelir mon imaginari. Me pausi tot un fais de questions sus çò que podriá far l’òme. Los moviments de sas mans semblan fòrça meticuloses e plan precís. Es una mena de ritual ont lo drech a l’error existís pas.
Totes los sers agachi aquel estranh fenomèn. De còps vòli saber de que fa l’òme, de còps me’n foti. Mas ma curiositat es talament fòrta que me languissi pas de fintar en fàcia.
Al cap de dos meses, a la fin de l’estiu, vesiài ben que l’òme èra sul pic d’acabar çò que fasiá maquinalament totas las nuèches. Lo lendeman, l’òme s’aprochava de la fenèstra e pausava un magnific batèu de fusta. Lo mistèri foguèt levat, aquel òme avià una passion : far de maquetas.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada